adminIk ben heel goed in vasthouden zeg ik weleens. Vasthouden van mensen en situaties, leuke mooie momenten, maar ook van stress, trauma en emoties. Dat laatste is eigenlijk niet zo handig en fijn vooral voor mezelf. Als hoogsensitief persoon maak ik me sneller druk om zaken die anderen al lang weer vergeten lijken te zijn. En door de langere verwerkingstijd die ik nodig heb, hou ik dus lekker alles lang vast.
Maar de laatste maanden lijk ik beter te worden in loslaten en eerlijk gezegd bevalt me dat wel. Er zit ook heel veel vertrouwen en moed in dingen beëindigen en loslaten kwam ik achter. Want je weet wat je hebt, maar niet wat je krijgt als je loslaat of iets beëindigd en dat kan dus ook heel spannend zijn. Soms betekent dat, dat je ‘t eerst mag aankijken. De rauwe, pure emotie doorvoelen. Van iets wat wellicht al langer in je zit. Een loodzware rugzak gevuld met angst, pijn, boosheid, doodsangst en enorme afwijzing in mijn geval. Ontstaan in mijn jeugd door ondermeer jarenlang slachtoffer te zijn van pesten. Als hoogsensitief kind die opgroeide in een onveilige thuissituatie, was ik kwetsbaar en jarenlang heb ik gedacht dat ‘t aan mij heeft gelegen. Dat ik harder, mondiger moest zijn, dat ik te lief en gevoelig was. Gister heb ik dan eindelijk daar een zeer belangrijke stap van loslaten in gezet, van beëindigen van mijn slachtofferschap. Ik heb een gesprek geïnitieerd met mijn pester, wat een paar jaar geleden plaatsvond, het werd een bijzonder gesprek, waarin ik erkenning kreeg voor mijn stuk. Waarin we
her-inneringen, verdriet en pijn deelden en tot de conclusie kwamen dat we meer overeen kwamen dan we hadden gedacht. Een stap naar beëindigen van zware lasten. Ik voel me lichter vandaag. Ik ben er nog niet, maar elk einde kent weer een nieuw begin en ik kan niet wachten waar dit toe lijdt. En een vasthouden aan mijn gevoeligheid, want dat wil ik voor geen goud meer kwijt.
